Rory Gallagher w Polsce!

Irlandia – strona główna

English version

To był wrzesień 1976 roku.

Rory Gallagher i jego zespół zostali zaproszeni na 3 koncerty w Polsce – w Katowicach, w Gdańsku oraz w Sali Kongresowej w Warszawie. To były jedyne występy Rory’ego w bloku państw socjalistycznych. Wszyscy muzycy z zespołu Rory’ego wspominali koncerty jako specjalne wydarzenia, których nie można łatwo zapomnieć.

Zrobiliśmy 3 lub 4 koncerty w Warszawie i Gdańsku. Publiczność była genialna. Uważnie nas słuchali i dostaliśmy niesamowitą owację. Po koncertach wielu ludzi przyszło za kulisy, aby podziękować nam za koncert. To było bardzo wzruszające. Na ostatni koncert przyjechali fani z NRD, nie wolno nam było grać u nich, więc przyjechali do Warszawy.. Koncert w Warszawie był ogromnym emocjonalnym wydarzeniem a Rory ściskał swoich fanów po koncercie ze łzami w oczach. Nasza wizyta w Polsce była opisana  w wielu magazynach rockowych, nawet w Rolling Stone.

Rory Gallagher Live w Sali Kongresowej w Warszawie, Polska, 3 września 1976
Setlista:
01 – Messin’ With The Kid
02 – Bought & Sold
03 – Garbage Man
04 – “Blues Boogie/Shuffle” , band intros
05 – A Million Miles Away
06 – I Take What I Want

Disc Two
01 – Too Much Alcohol
02 – Out On The Western Plain
03 – Pistol Slapper Blues
04 – Bankers Blues
05 – Goin’ To My Hometown
06 – Tattoo’d Lady
07 – I Could’ve Had Religion
08 – I Can’t Be Satisfied

O koncercie

Video z konta You Tube – Rory Gallagher Rarities – dziękuję

Maurycy O’Brien – prezydent Grodna

Irlandia – strona główna

English version

Stanisław Ignacy Witkiewicz pisał 14 czerwca 1939 roku z Grodna – do żony – Najdroższa Nineczko… Dotąd wykonałem tylko portret Moryca de Lacy, który jest bardzo miły i mopsowaty. W ogóle b. jest tu dobrze i ładnie, ale nie opuszcza mnie melancholia..

Otóż ten mopsowaty Moryc to  Maurycy O’Brien de Lacy (ur. 1891 w Augustówku pod Grodnem, zm. 23 lipca 1978) – polski hrabia irlandzkiego pochodzenia, działacz społeczny. Był prezydentem Grodna  w latach 1930–1933.

Maurycy urodził się na Grodzieńszczyźnie w rodzinie ziemiańskiej o korzeniach irlandzkich – ojciec był Irlandczykiem, matka Polką, która wychowała synów w tradycji patriotycznej). Ukończył studia na Politechnice Ryskiej. W czasie I wojny światowej pracował dla Czerwonego Krzyża, był m.in. komendantem pociągu sanitarnego na terenach tzw. Nowej Rosji (Odessa) i Ukrainy. Podczas pracy poznał rosyjską arystokratkę Nadzieję Drucką, z którą w listopadzie 1917 wziął w Moskwie ślub (w obrządkach prawosławnym i katolickim), zrywając uprzednio zaręczyny. W okresie rewolucji rosyjskiej lat 1917–1918 przebywał w Moskwie, gdzie był zatrudniony w aprowizacji. W 1918 powrócił do Augustówki. W latach 1919–1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Miał dwóch braci: Terencjusza Terry’ego  (ur. 1885) i Patryka (ur. 1888 w Augustówku) – oficerów Wojska Polskiego.

Źródła wikipedia –

Nazwisko de Lacy nosi Pani Connachtu – Lady Egidia urodzona w roku 1205 –  arystokratka,  żona Richarda Mór de Burgha i matka siedmiorga dzieci.

Historia Rodziny O’Brien de Lacy

Jerzy Potocki – spadek po Celtach

Od lewej: Maciej Kozłowski, Zygmunt A. Heinrich, Jerzy Potocki, Jacek Poręba i Jean Bourgeois
na Noszaku (fot. Andrzej Mróz)

Irlandia – strona główna

English version

Jerzy Potocki (5 III 1932 Lwów – 4 IX 1966 w Hindukuszu).

Taternik, alpinista, archeolog, działacz i organizator, pracownik naukowy w Zakładzie Archeologii Małopolski Inst. Historii Kultury Materialnej PAN. Był członkiem rady redakcyjnej czasopisma “Z Otchłani Wieków”.

Zajmował się zagadnieniami okresu latenskiego w Polsce i badaniem kultury celtyckiej.

Po jego śmierci ukazała się książka  J. Rozen – Przeworskiej – Spadek po Celtach (1979). Wspinał się od 1953 w Tatrach, Pieninach (ściana Sokolicy). Od 1961 przechodził w Tatrach drogi najtrudniejsze, od 1962 także w zimie (m.in. na Mnichu i Kazalnicy). Wspinał się również w Alpach, był działaczem Krakowskiego Klubu Wysokogórskiego. Pisał  w Taterniku, Taterniczku, którego był redaktorem.

Posiadał dar zjednywania przyjaciół, jego kultura i takt sprawiał,że Potolo był popularny w kręgach taterników i naukowców. W czasie wyprawy w Hindukusz, w 1966 roku, zdobył Noszak (7492 m), był to ówczesny polski rekord wysokości. W kilka dni później Jerzy Potocki zginął w lawinie śnieżnej na północnych stokach Noszaka.

Czwarta polska wyprawa w Hindukusz, która odbyła się w 1966 roku, była pierwszą, która korzystała z samochodu ciężarowego do przewiezienia bagażu i uczestników. Wyprawę zorganizowało Koło Krakowskie KW, a kierował nią Roman Śledziewski. W zasadniczym składzie znalazło się 15 alpinistów z Polski, dwoje Francuzów – małżeństwo Isabelle i Henri Agresti oraz Belg Jean Bourgeois.

Polsko-belgijska trójka wyruszyła 1 września z obozu III (6900 m) i dotarła do przełęczy między ww. szczytami, jednak na skutek gwałtownego załamania pogody zdecydowano się na wycofanie, nie osiągnąwszy celu. Odwrót rozpoczęli 4 września w zamieci śnieżnej. Po kilku godzinach marszu zostali porwani przez dwie kolejne lawiny: najpierw Bourgeois i Potocki, a następnie Heinrich. Potocki zginął, zaś Bourgeois i Heinrich zostali ranni. Po dwugodzinnym bezskutecznym przeszukiwaniu lawiniska dotarli oni do przełęczy między Noszakiem a Gumbaze Safed. Tu rozbili ocalały namiot, by przeczekać niepogodę. 6 września Bourgeois zdecydował się na samotne zejście stromą lodową ścianą opadającą z przełęczy. Następnego dnia przyniósł do bazy wiadomość o wypadku. 8 września Heinrich podszedł do obozu III, do którego w dwa dni później dotarła pomoc. Jerzy Potocki był pierwszą polską śmiertelną ofiarą w Hindukuszu.

Ze strony – Historia Polskiego Wspinania

Stefan Czarnowski – polski celtolog

Irlandia – strona główna

English version

Stefan Zygmunt Czarnowski (ur. 1 września 1879 w Kroczewie, zm. 29 grudnia 1937 w Warszawie) – polski socjolog, folklorysta i historyk kultury, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Pierwszy polski znawca historii Celtów i wielki humanista.
Pochodził z rodziny ormiańskiej, przybyłej do Polski w XVIII wieku; był synem ziemianina Kazimierza i Teresy ze Zbyszewskich.
Ukończył gimnazjum realne w Warszawie (1897), następnie studiował ekonomię w Wyższej Szkole Handlowej w Lipsku oraz filozofię i psychologię. Studiował socjologię i historię sztuki w Berlinie. Działał w polskich stowarzyszeniach młodzieżowych “Zet” i “Techne” i został wydalony z Prus. Za udział w manifestacji politycznej został skazany na więzienie. Przebywał w Cytadeli Warszawskiej w 1902 roku.
Wyjechał do Paryża i studiował malarstwo i religioznawstwo. Jego pasją byli Celtowie i wszystko co z nimi związane. W 1911 obronił pracę Le culte des heros et ses conditions sociales. Saint Patrick, l’heros national de l’Irlande w Ecole Pratique des Hautes Etudes (Kult bohaterów i jego społeczne podłoże. Święty Patryk, bohater narodowy Irlandii).
Posiadał ogromną wiedzę i był erudytą w wielu dziedzinach. Działał również społecznie, był człowiekiem światłym, skromnym i tolerancyjnym.
W 1929 został członkiem PAU. Od 1931 Czarnowski należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Za udział w wojnie z Rosją został odznaczony Krzyżem Walecznych (1920).
W pracy badawczej zajmował się socjologią kultury, metodologią badań socjologicznych, historią kultury celtyckiej i irlandzkiej oraz religioznawstwem i socjologią religii.
Na podstawie sylwetki św. Patryka opracował klasyfikację bohaterów. Zajmował się kulturą celtycką , literaturą irlandzką, prawem i mitologią celtycką.
Po wojnie, w 1956 roku ukazały się jego Dzieła w pięciu tomach. Spuścizna profesora miała ogromny wpływ na polskich i francuskich naukowców.
Halina Krahelska wspomina profesora jako człowieka o niezwykłej skromności i żywotności umysłowej –  W jego oczach zapalały się przyjazne światełka, pojawiał się uśmiech pełen zamyślonej finezji, z niezmordowaną energią rozwijał przed nami profesor nowe plany służące celom kultury polskiej i ludzkiej.

Prace profesora Czarnowskiego:

Dawna literatura irlandzka (1915)
Herkules gallijski (1925)
Idee kierownicze ludzkości (1928)
Tłumaczenie tekstów literackich celtyckich (1930)
Literatury celtyckie (1932, w: Wielka literatura powszechna)
Literatura walijska (1932, w: Wielka literatura powszechna)
Ludzie zbędni w służbie przemocy (1935)
Podłoże ruchu chłopskiego (1935)
Związki mityczne bajki o kozie, kózce i wilku (1936)
Kultura (1938)
Społeczeństwo. Kultura (1939)
Dzieła (1956, 5 tomów, pod redakcją Niny Assorodobraj i Stanisława Ossowskiego)

Dusza Celta w Słupsku

Irlandia – strona główna

English version

Grodzisko słowiańskie w Słupsku miało kształt zbliżony do koła. Gród posiadał sztuczne umocnienia w postaci wału drewniano-ziemnego. Otoczony był fosą.
Na terenie grodu, w czasie prac archeologicznych znaleziono ceramikę wendyjską, groty strzał, okucia metalowe, osełki, dłuto, haczyki do łowienia ryb oraz kości zwierzęce.
W 1861 roku, w czasie rozbiórki kościoła Św. Piotra znaleziony został kamień zwany stepowym, uważany za słowiański nagrobek. Rysunek na kamieniu jest prawie identyczny z rzeźbą z II w p.n.e. w celtyckim Entremont koło Marsylii.
Na Krzyżu z Moone z IX wieku, w irlandzkim hrabstwie Kildare, poniżej postaci ukrzyżowanego Chrustusa wyrzeźbione są figury dwunastu apostołów, zadziwiająco podobne do posągu ze Słupska.

Na granitowym bloku o wymiarach 125 cm wysokości, 66 cm szerokości i 18 cm grubości wykonany jest rysunek z wyobrażeniem postaci ludzkiej. Figura nie jest we wszystkich konturach wyraźnie widoczna Głowa postaci przedstawionej na płycie ma kształt owalny, ręce z bardzo wyraźnie otwartymi palcami wyciągnięte są wzdłuż ciała, nogi zdają się być zgięte w kolanach, które podciągnięte są do ramion. Płyta ta należy do cennych obiektów sztuki wczesnośredniowiecznej z terenu Pomorza Środkowego i trzeba zaliczyć ją do obiektów związanych z kultem. Lokalizacja kościoła była prawdopodobnie związana z miejscem dawnego pogańskiego kultu. A co na to wszystko mówią kamienie w Brytanii, w krainie Celtów żyjących kiedyś za Kanałem La Manche? Otóż twierdzę, że „Bożek Kamienny” ze Słupska ma duszę Celta z Brytanii, Irlandii.

O kamieniu stepowym i grodziskach,
Opracowali: Maria i Władysław Golińscy

Celtowie w Polsce

Irlandia – strona główna

English version

Celtowie, lud indoeuropejski, który odegrał ogromną rolę polityczną i kulturową w Europie. Mamy wiele dowodów i znalezisk archeologicznych potwierdzających osadnictwo celtyckie w Polsce. Są to pozostałości osad, obiektów architektonicznych, groby szkieletowe i ciałopalne, ceramika, monety, piece, żarna, broń, szczątki świątyń i jedno sanktuarium na Górze Ślęży. Migracje Celtów na ziemie polskie wyraźnie widać na Górnym i Dolnym Śląsku, w Małopolsce i na Kujawach. Pojawili się w VI wieku p.n.e. Był to moment przeobrażeń gospodarczych w Europie. Celtowie osiedlali się w miejscach gdzie były obszary żyznej ziemi, występowały rudy metali oraz – tak jak na ziemiach polskich – korzyści ze szlaku bursztynowego.
Oczywiście to osadnictwo nie zawsze przebiegało w sposób pokojowy, większe jednak były korzyści gospodarcze z osiedlenia się Celtów niż straty z powodu podbojów. Celtowie zamieszkiwali również okolice Biskupina. Dlaczego odeszli? Stosunki celtycko-słowiańskie były korzystne, ale zaczęły się migracje innych kultur i ludów germańskich. Przypuszcza się, że kultura przeworska wyparła Celtów w ziem polskich. Był to też okres osłabienia wpływów kultury celtyckiej w Europie. Część Celtów uległa asymilacji i zachowała celtyckie formy gospodarcze i techniki produkcyjne. (Związek Lugijski na Śląsku i w Zachodniej Małopolsce).
Arystoteles opisuje Celtów jako ponad miarę twardych, okrutnych i wojowniczych ludzi.
W IV wieku p.n.e. plemiona celtyckie zasiedliły Bałkany. W 334 p.n.e. Aleksander Wielki zawarł z Celtami sojusz (przed swoją wyprawą do Persji). Rzymianie próbowali pokonać Celtów na Wyspach Brytyjskich, jednak ani Juliusz Cezar ani Klaudiusz w 54 r p.n.e nigdy nie opanowali całych Wysp Brytyjskich. Aby chronić zdobyte ziemie powstał mur Hadriana.
Celtowie opanowali technologię obróbki rud żelaza, co spowodowalo ich sukcesy militarne. Od Greków nauczyli się uzywania koła garncaskiego. Zreformowali rolnictwo używając radła i żaren do mielenia zboża. Co ciekawe, narzędzia kowalskie produkowane przez Celtów pozostały w niezmienionej formie do dziś.
Celtowie bili swoje monety i dzięki temu możemy dziś w wykopaliskach stwierdzić zasięg ich migracji. Celtowie mieli pismo ogamiczne, do dziś zachowane na kamieniach w Irlandii i Brytanii.
Kalendarz świąt celtyckich opierał się na cyklu Księżyca, który był dla Celtów najważniejszym ciałem niebieskim. Kult płodności dawał kobietom specjalne miejsce w świecie celtyckim. Kobieta miała władzę nad światem i mężczyzną. Wierzyli w wędrówkę dusz i nieśmiertelność.
Góra Ślęża – 718 m n.p.m. (tłumaczenia – Monte Silencii – Góra Milczenia i słowiańskie – ślęga – mokra pogoda) – święta góra Celtów, Germanów i Słowian. Od X wieku wydobywano tutaj granity i serpentynity.
Ślęża była prawdopodobnie sanktuarium celtyckim, odnaleziono na jej szczycie fragmenty kamienne wały i tajemnicze posągi – Grzyb, Mnich, Panna z rybą, Niedźwiedź.
Celtowie osiągnęli wysoki poziom rozwoju jako lud, a jednak nigdy nie stworzyli własnego państwa. Odrodzenie ich kultury zaczęło się wśród Germanów, Bałtów i Słowian po upadku Cesarstwa Rzymskiego. W II wieku Celtowie utracili niezależność w Europie, a w V wieku n.e. miało miejsce odrodzenie ich kultury w Irlandii i Szkocji.
Uważa się, że kultura celtycka nie została jeszcze dogłębnie zbadana i poznana.